7. Tarzan,Jane & the jungle

Nu we eindelijk een beetje gesetteld zijn, kan ik het pas voelen: ik ben dood en doodmoe!
Door de hitte en ze zware, lome luchtvochtigheid, lijken mijn spieren op slap geworden elastieken, waar de rek allang uit is. Alles aan mij weegt zwaar en ik kom alleen met de grootste moeite om 11uur uit bed, om alleen maar met zware benen naar de hangmat te strompelen. Ik ben zelfs te moe om te denken, dat ik me zo niet zou moeten voelen, nu ik hier eindelijk, na jaren van verlangen, mijn droom zit waar te maken. De tropische hitte legt me volledig lam en als ik het er al op waag om de gammele brug en oneindige trappetjes naar beneden te lopen, is het alleen om daar in een luie strandstoel in de schaduw van een mangoboom neer te ploffen, alwaar ik mezelf laat bedienen. Pas na een verfrissende duik in de lauwwarme golven, kom ik een beetje tot m’n positieven. Al mijn verheven plannen over werken hier, schuif ik noodgedwongen op de lange baan. Eerst bijslapen. Ik voel me als een overeten os met een hernia als ik dan na het ontbijt mezelf weer zuchtend en kreunend diezelfde trappen – je moet wat overhebben voor zo’n uitzicht - weer ophijs.
Blijkbaar ben ik niet te moe, om zwaar teleurgesteld te zijn in mezelf. Verdorie! Ben ik daarvoor van zover gekomen met al die mooie plannen, straf ik mezelf, om hier nu als een zombie ineen te zijgen bij gebrek aan een zuchtje wind? Moet ik m’n dromen over hier aan de slag gaan, dan zomaar opgeven voor een middagdutje dat de hele dag lijkt op te slokken? Ben ik nou lui, of gewoon heel moe? Moe waarvan trouwens?? Van dat uitputtende hangmathangen?
Mijn tarzan heeft totaal geen last van de zwaarte of de hitte en tijgert elke dag de jungle in met zijn machète, om bamboe te kappen voor een te timmeren kast. Tegelijketijd vezamelt hij kokosnotenschillen voor plantenbakjes of kaarshouders. Als beginnende junglemensen in deze toch al veel te luxe bungalow, willen we alles zelf maken. Mede omdat hier verder niet veel te koop is en we nou eenmaal creativelingen zijn met een hoeveelheid plannen waar we allebei zeker drie levens voor nodig hebben, willen we die allemaal uit kunnen voeren.
Blijkbaar heb ik nog wel de energie, om me vreselijk zorgen te maken, dingen schromelijk te overdrijven en me de ergste scenario’s voor de geest te halen. Nu mijn lichaam nee zegt en tot rust maant, neemt mijn geest meteen de kans waar om te vrijgekomen tijd vol te piekeren. Zo komt ie al gauw tot de conclusie dat ik hier nu waarschijnlijk ons half jaar hier zit te verknallen en ik m’n hele toekomst op het spel zet, alleen maar omdat ik ‘te moe’ ben.
Misschien moet ik erbij vertellen dat ik in m’n vrije tijd ook studeer voor ‘dramaqueen’.

Gelukkig worden de moe-dagen ook afgewissseld met opvliegers van energie.
Zingend wervel ik dan rond met een in het restaurant bij elkaar geschooide schoonmaakset, en breng vrolijk de hut op orde; sla aan het opleuken met gezellige decoratiedingetjes zoals hangmatten, zelfgemaakte dingeldongs van gevonden schelpen, ’n tot wierookhouder gedoopte koraal en al wat ik verder maar jutten kan. Blijkbaar blijf ik ook midden in de jungle, toch een echte, uit de klei getrokken, Hollandse kneutermiep. En als ik heel eerlijk ben: ik mis stiekum toch ook wel een heel klein beetje mijn eigen computertje.
In eerste intantie ben ik namelijk heel dapper op reis gegaan zonder mijn laptopje. Nergens voor nodig en veel te zwaar, was de reden die ik aandroeg. Bovendien, wat moet je met een laptop in de jungle? Maar al na een weekje begon ik te beseffen dat ’t toch veel lekkerder werkt met je eigen PC’tje dan met zo’n ‘bamboecompjoeter’ die je hier vindt in de internetcafeetjes. Bovendien: nu we wonen in een bungalow met de onvoorstelbare luxe van 24 uur per dag electriciteit ,verlang ik, meer dan ik in eerste instantie toe wil geven, naar het zachtzoemende geluid van mijn eigen digitale toppertje. Verlang ik naar af en toe muziekjes draaien terwijl ik in m’n hangmatje met de zee meewieg. Verlang ik naar een filmpje draaien in bed als het buiten weer eens tropisch regent. Bovendien ben ik als een gek aan het schrijven geslagen , want hier wonen en werken maakt zoveel in mij los: daar moet over ge-dagboek-schreven worden.
Gelukkig komen er over een dikke maand al vrienden op bezoek, die het niet erg vinden om 5 kilo extra bagage te mee te zeulen in deze hitte. Tot die tijd schrijf ik als een bezetene al zeker drie pennen leeg en m’n dagboek in no-time vol. Hopelijk vind ik tussen het schrijven door nog tijd, om van alles mee te maken om over te schrijven. Want als ik niet uitkijk, smelt ik aan m’n hangmat vast.

Ondanks de luxe en mijn gekneuter, leven we hier toch echt in de rimboe.
Ik merk dat als ik, al mijmerend over wat ik eens zal eten, recht in het brutale smoelwerk van een aap kijk, die de steel van de op de balkonrand uitgestalde pomelo, stevig in z’n knuisten houd, klaar om er vandoor te gaan. Blijkbaar doet mijn schreeuwende uitval, hem van gedachte veranderen, maar dat is een toevalstreffer, want zowiezo nemen de dieren hier gewoon datgene in beslag waar ze de pootjes op kunnen leggen.
Onze ingeslagen snoepartikelen voor de lekkere trekjes zijn we genoodzaakt te bewaren in een hermetisch afgesloten, geurloze emmer waar we drie plastieken tassen omheen gewikkeld hebben, om – overigens tevergeefs – de duizenden hongerige mieren te ontmoedigen, die blijkbaar een reukvermogen hebben waar geen tupperware tegenop kan.
Na tientallen mislukte, mierontmoedigende stellages, staat er nu inmiddels een grote emmer met een flinke bodem water in onze douche, waar we een kleinere emmer op z’n kop in hebben gezet. Op de bodem van die emmer balanceert nu onze voorraad etenswaren. Het idee is, dat de mieren op deze manier eerst het water over moeten voordat ze bij de lekkernijen kunnen komen; iets wat voor ons te vergelijken is met - zonder enig vervoersmiddel - vanuit Hoek van holland het kanaal oversteken naar Engeland, terwijl je niet kunt zwemmen. Deze, door jungle-veteranen ingefluisterde methode lijkt in eerste instantie te werken. Ze drentelen in den beginne nog een beetje moedeloos over de rand van de emmer, maar erg fanatiek zijn ze niet meer. Niets van hun nonchalante gedrag wijst erop dat ze broeden op een ingenieuze en radicale actie. Maar een dikke week later hebben ze er toch ineens iets op gevonden: een deel van de groep offert zichzelf op en vormt een levend vlot waar de andere mieren hoog en droog mee naar de overkant kunnen roeien. We staan perplex als we dit sterke staaltje van vindingrijkheid en opofferingsgezindheid voor de eerste keer gade slaan. E en beetje jaloers ben ik ook ineens op de mieren. Dit gevoel van samenwerking, het vormen van een eenheid, het samen streven naar een hoger doel, is iets dat wij, als mensheid, met al ons verstand, waarschijnlijk nooit zullen kunnen bereiken.

Lekker luierend in m’n hangmat word ik ook zowat constant belaagd door plakvliegen, kriebelmieren, bromwespen, enorme - én piepkleine muggen, kamikaze-torren, sprinkhanen en nog een dozijn ander insektengeschut. Fijn is het niet, maar het went. Je moet wel. In de tropen wemelt het van de beesten: gecko’s, krekels en boomzagers(tenminste, dat is het geluid wat ze maken) zingen hun eigen lied. Poepjes die op je vallen of besprenkeld worden door de door ons zo genoemde ‘pee-bees’ , wat je vrij kunt vertalen als pisbijen: een raar soort slaphangende torbij die op je plassen vanuit een boom, is ook de gewoonste zaak van de wereld.
Ook ben ik er inmiddels achter dat het onmogelijk is om tegelijkertijd te eten en te computeren omdat je laptop dan in no-time aangevallen en overmeesterd word door een heel mini-mierenlegioen, die doordringen tot in de diepste uithoeken van het apparaat, op zoek naar kruimeltjes en al doende je hele systeem platleggen. Enver, onze onderbuurman, is al dagen in de weer, om het moedig, uitgerukte mierenleger uit z’n PC te lokken door deze te omringen met allerlei lekkere mierenhapjes, maar dat lijkt slechts mondjesmaat te helpen. Paniekerig rent ie rond met allerlei onbruikbare bestrijdingsmiddelen en blazen noch zuigen helpt. Het enige wat erop zit, is geduldig afwachten, tot ze alle zoetigheid verorbert hebben en ze vrijwillig weer de laptop uit marcheren; hun piepkleine neusjes achterna, naar weer het volgende zoetlekkere hapje.

Doordat de beestjes zo duidelijk en overal aanwezig zijn, ga je hier vanzelf beter opletten, bij alles wat je doet en zo kom jemeer en meer – zoals dat spiritueel uitgedrukt word- in het ‘nu’, in het ‘moment’ terecht. Je gaat beter voelen, ruiken, kijken, luisteren. In eerste instantie omdat je niet op een gemeen steekdier, zoals een schorpioen of een spin wilt trappen. Maar doordat je op begint te letten,word de schoonheid van de natuur des te meer zichtbaar. Doordat je je ogen instelt op klein grut, ontdek je de wondere wereld van de microkosmos. Als vanzelf open je je dan voor de schoonheid die je omringt en waar je als denkende mens die 9 van de 10 minuten in het hoofd vertoefd, amper oog voor hebt.
Zowiezo: contact met de natuur doet iets met je.
Elke dag met m’n blote voeten in het strandzand en m’n meermaaldagelijkse plons in de zee, maken dat ik me helemaal aardebewoner voel. Ik voel me letterlijk gedragen door de planeet waarop we met z’n allen toch maar, of we ons daar nu van bewust zijn of niet, in vliegende vaart door het Universum suisen.
Doordat er allerhande ruis weg begint te vallen, lijk ik meer en meer tot de essentie van mezelf te komen, al weet ik nog niet zo goed wat dat nou precies betekent. Het word gewoon rustiger en stiller in mij; ik ontspan me makkelijker en lach vaker, terwijl ik minder nodig heb. Ik voel me minder gejaagd en ben sneller tevreden. Het reisrecept begint langzaam maar zeker te werken.
Wel heb ik in deze eerste weken last van het fenomeen: fantoom geuren en - geluiden. Ontspannen zwemmend in het tropisch warme water, tussen de rotsen en met uitzicht op palmbomen, weet ik zeker dat ik m’n telefoon in de verte hoor rinkelen. En ik ruik spruitjesstamppot met gerookte spekjes en soms zelfs verse speculaaskoekjes. En hoor ik daar niet mijn zoon in de verte “Mam!”roepen?