Ik hou van de gekte van dit strand, dus ik ben overal en nergens om alles mee te maken. Dit is misschien wel ‘t enige strand ter wereld waar hetero mannen dicussiëren over welke nagellak in het zand het langst houdbaar is en welke kleuren je het best kunt combineren om je tenen respectievelijk langer of korter te laten lijken;
Waar ze hun rokken voor je optillen en je een glimps gunnen van wat een man man maakt, als je je voor de gein hardop afvraagt of ze wel ondergoed dragen; Waar ze hun haar in laten vlechten door een vriendin, of elkaars voeten masseren...
Ze worden waarschijnlijk geïnspireerd door de Thaise mannen die er ook zo makkelijk mee zijn. Mannen lopen hier als vrienden over het algemeen makkelijk en ongegeneerd hand in hand, dragen stippeltjesbloezen met pofmouwen, hebben hun haar vaak lang en hun pinknagels gelakt en spelen het nog klaar om er heerlijk sexy uit te zien.
Je kunt ook wel stellen dat we hier in een vrij gesloten gemeenschap leven op dit strand.
Officieel ben ik in Thailand, maar dit strand is de nederzetting van een Westerse gemeenschap die op een tropisch strand leeft. In de 70’s, voordat dit gebied bekend werd bij de grote massa, is hier een groep Engelse idealistische wereldverbeteraars neergestreken die een gemeenschap hebben gesticht van mensen die zich erop richtten in harmonie te leven met de natuur en grote belangstelling hadden voor innerlijke groei en één zijn met AL.
Je zou het ook vrij-zwevenden kunnen noemen. De nieuwe spirituelen.
Het gerucht gaat dat Alex Garland hier tientallen jaren geleden is geweest, het vreselijk vond en uiteindelijk zijn bestseller “The beach” geinspireerd heeft op dit strand en deze gemeenschap. Maar liep het in het boek en de film allemaal nogal somber af, de werkelijkheid schetst een heel ander beeld.
Deze beachnederzetting, ‘The Sanctuary’ genaamd, is vandaag de dag uitgegroeid tot een inmiddels bijna klein dorpje met een restaurant, spa & wellnesscentrum, bungalows en yoga-en meditatiehallen die door je jungle verspreid zijn en verschillende huizen waar Westerlingen voor langere tijd leven. Om een boek te schrijven, les te geven, sieraden te maken, te schilderen of gewoon van hun pensioen genieten.
Een bijzondere en creatieve groep mensen dus, die openstaan voor de schoonheid van het leven en daar bewust contact mee maken, elke dag opnieuw.. .Mensen die een andere manier hebben gevonden om hun leven in te delen. Uit het collectieve hoe het leven nu eenmaal in elkaar zit -denken zijn gestapt, iets anders zijn gaan geloven en andere, misschien bewustere keuzes hebben gemaakt.
De keuze voor een andere kwaliteit van leven.
Het is hier een mengelmoes van alle rassen en leeftijden, met één gemene deler:
Ze zijn allemaal op zoek naar zichzelf en lijken zichzelf en elkaar hier gevonden te hebben in een omgeving die niet oordeelt, zodat iedereen ’t beste van zichzelf kan en durft te (leren) zijn. Er is volop ruimte om het leven in al z’n facetten te vieren, en dat word hier dan ook uitbundig gedaan.
“De mensen die hier naartoe komen, realiseren zich dat we allemaal op reis zijn en dat ze niet persé in de hel zijn beland. Ze zoeken iets en zodra ze hier komen, beseffen ze dat ze gevonden hebben. Ze hebben mensen gevonden met dezelfde vraag, de zelfde zoektocht en ze beseffen zich, dat waar ze naar zoeken, ook echt gevonden kan worden. Ze vinden zichzelf; de onbegrensde versie en vinden geen enkele reden meer om nog te vertrekken”, legt Magager van de Sanctuary me uit.Hij was een van die eerste westerlingen die zich hier vestigde. Inmiddels leeft hij hier al jaren samen met zijn Thaise vrouw en hun driejarige peuter, lang en gelukkig.
(vertaling van People that come here, realize that we are all on a journey, and that they are not neccesarily stuck in hell.
They are in search of something and once they come here they realize they found.
They found people with the same question, the same search, and they realize that what they were looking for cán be found. They find themselves: unlimited edition, and don’t feel the need to leave anymore.)
Dat verklaard meteen waarom hier zoveel westerlingen blijven hangen. Blij dat ze al dan niet tijdelijk hebben kunnen ontsnappen aan die op hol geslagen mallemolen die wij leven noemen.
Goddelijke yogahunk die al 2 jaar door oa. India reist en lesgeeft, drukt het ook mooi uit:
Volgens hem komen de mensen hierheen, omdat ze zoeken naar een manier om te zijn, wie ze ook willen zijn. Om het beste te zijn van wat ze kunnen zijn. Hier kan iedereen zichzelf makkelijker toestaan, om zo gek te zijn als nodig is om helemaal zichzelf tot uitrukking te brengen, op een liefdevolle en inspirerende manier, zonder oordeel of restrictie én gelukkig te zijn dat ze een plek hebben gevonden waar zed at kunnen doen zonder enige terughoudendheid of consessies.
People that come here, are looking for a way to be whoever they wanna be, have the desire to be the best of what they can be. Here they can allow themselves to be as crazy as they need to be in order to be fully themselves and expressing that in a loving and inspiring way and being happy having found a spot where they can do that without any restriction or compromise.
Een hippiecommune lijkt het wel.
Sommige buitenstaanders zouden oordelen dat hier mensen leven die niet van deze wereld zijn, die niet in de realiteit leven. En voor ons voelt het ook als leven in een bubble. Maar dan wel eentje waarin het werkelijke leven zich afspeelt en de waarin de hele buitenwereld als nep overkomt.
Dus wat is realiteit? En waarom zou idealistisch niet ook realistisch kunnen zijn?
Bovendien: wie hier nog in realisme geloofd, is eigenlijk uit de tijd.
We leven in en nieuwe tijd, en hier leven nieuwe denkers.
De bewoners hebben zich met de juiste kleur nagellak als een cameleon aan de jungle aangepast en kijken niet bang op van een slang, aap, schorpioen, varaan of reuzekwal. Integendeel: deze worden liefdevol geobserveerd. De prachtigheid van de dieren- en plantenwereld word alom geprezen en gewaardeerd. Hier is juist de buitenwereld een bedreiging. De wereld buiten deze cocon. De ‘normale’ samenleving.
Dit fenomeen word duidelijk geschetst door Massagemaniak, een man die hier al jaren woont en die het nodig vind iemand anders te betalen om 'm bij te staan als ie naar 'buiten' moet bellen om z'n zaakjes te regelen. En dit is geen onvolwassen kleuter, maar iemand die rijk is geworden in de IT business,lang voordat IT IT niet meer was. E en man die op 40-jarige leeftijd al met pensioen kon, z’n schaapjes netjes op het droge.
Z’n zaakbehartiger of personal assistent, de maya-astrologiedeskundige en reikimaster Scratch, vat het als volgt samen:
Ik mag z’n handje vasthouden als ie naar de bank moet bellen of naar z’n advocaat. Hij kan de zogenaamde gotemensenwereld niet aan. Te freaky.
He needs me to hold his hands when he needs to call his lawyer, or a bank. He can't handle the outside world.
Te hectisch, te druk, teveel regeltjes, gedoe, teveel rare mensen, te bedreigend.
Want ‘t is maar wat je raar noemt, en vanuit welk perspectief je kijkt.
Bovendien is het is maar wat je eronder verstaat, want er leven hier verschillende in ‘normale’ mensenogen ‘rare’ gasten. Mensen die ‘eruitgestapt’ zijn.Mensen die hun eigen leven in zijn gaan delen en zijn gaan leven naar de boodschap van hun hart. Van hun ziel. Je zou ook kunnen zeggen dat ze de dagelijkse dofheid van het leven achter zich hebben gelaten en zichzelf tot schittering hebben gebracht.
Sjamaan en Tantratante zijn daar schitterende voorbeelden van.
Sjamaan,een langharig en hooggeblondeerde met een oranje-roze spacebril als onafscheidelijke accesoire,die luid lachtend en onder constante invloed van het heilige kruid marihuana, op de gekste plekken en tijden opduikt en al sinds mensenheugnis op dit strand woont, na jarenlang in de Osho-ashram geleefd te hebben.
Hij geeft hier de ‘sjamanic healingcourse’: Een 7 daagse workshop waarin hij je meeneemt de jungle in als je high bent van ‘smoking holy pot’, om met de bomen te communiceren, je krachtdier te ontmoeten en je oerschreeuw te vinden, terwijl zijn prachtige vrouw Ma prem Shashi, ‘tao of tantra’ workshops aanbied, waar je als vrouw leert een stenen ei met je vaginale spieren op en neer te bewegen, je sexuele energie naar je kruinchakra te sturen en je orgasme om te zetten in spiritueel bewustzijn, terwijl de mannen hun scrotum masseren met een zijden doek en leren hun orgasme uit te stellen, zodat je als man eindeloos door kunt gaan met het sexueel bevredigen van je vrouw.
Je kunt je misschien het sexleven van die twee wel voorstellen...
Alhoewel Sjamaan zichzelf weer relativeert door op te merken, dat ie na zo’n drie weken sex ook wel weer eens wat wil eten. Obviously, after some three weeks, you will eventually have to eat..
Gevolgd door een schaterende lach, die met gemak de hele jungle op z’n grondvesten doet schudden.
Ook Yogaknoop is zo’n markent figuur. Hij studeert Human Design, wringt zichzelf in de raaste yogabochten, draagt hemelsblauwe, satijnen pyamabroeken en hoog boven de navel afgeknipte strakke t-shirts met tot nadenken stemmende teksten. Zweeft meestal trippend rond met donzige konijnenoortjes of als Pippi Langkous ingevlochten haar, en werkt uitsluitend op uitnodiging: een door Human Design aangeraden strategie die hoort bij ‘projector’ zijn.
En als dat nog niet markant genoeg is, verschijnt Dramaking ten tonele. Letterlijk. De wereld is zijn podium en hij huppelt de hele dag kunstjes als niet de dramaking loopt uit te hangen.Door de weeks loopt ie rond met een bloempot op z’n kop of een kindermalliot als pruik en hij is verslaafd aan aandacht. We zien hem opduiken als showmaster van de potheadshow (uitsluitend en alleen voor blowers) met een bloempot op z’n kop, als diva met decoratieve parasol paraderend op het strand, of gewoon als krabbenvanger op de gammele bamboebrug in fluoriserende brandweermannenoutfit.
Hij stelt zich voor met de woorden: Dramaking, the pleasure is all yours.
En daar moet ik ‘m gelijk in geven.
Leuker word ’t niet.
Totdat zijn tweelingbroer Tripkees een aantal weken later arriveert. En toen hadden we er ineens twee.
Loopt Dramaking rond met een fluffig glitter aureool en vleugeltjes, Tripkees speelt de tegelpool als duivel met felrode,lichtgevende hoorntjes, blote vette pens, rode space zonnebril, een cape, een gespleten staart en een groen plastic konijn als metgezel.
Hier leven is als constant rondlopen op de set van een hilarisch theaterstuk. Als leven in een sprookjesbos, maar deze sprookjes (geven kleur aan het) bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten